Florencio Delgado Gurriarán GALICIA INFINDA editorial adela digital. Galicia infinda, portada. Cantarenas. Valdeorras. Poemas mexicanos

Poemas mexicanos

Nouturnio da noiva "jarocha" Son veracruzano ¡Ai que sin, que sin, que sin! ¡Ai que non, que non, que non! O mar arrola ás estrelas... ¡Ledo rolar de danzóns! Teño unha noiva "jarocha": coor, mel e arume de mangos, rítmico van de boleros, quente paixón de huapango. Teño unha noiva "jarocha": risos salgados de mar, feros ciumes de corrido, mourenza de siñerdás. ¡Ai que non, que non, que non! ¡Ai que sin, que sin, que sin! ¡Ai a canela das conxas! ¡Ai os peitos de alelí! Sagro viño de luar en cálices de magnolia, as maracas do recendo tanxen un son de herbaboa. Ando a esmoer meu degoiro... -o chicle acouga inquedanzas-. Na moura noite do anceio os vagalumes da espranza. ¡Ai que non, que non, que non! ¡Ai que sin, que sin, que sin! ¡Quén puxera ron de bicos no ananás do teu sorrir! Dóce rir da milgranada, engado do amor e o vento Bebedeira de falsetes a ferver nos tolos peitos. Tépido corpo de sombra de craridades dispido. Tremer de estrelas e frores nunha cópula de ritmos. ¡Ai que sin, que sin, que sin! ¡Ai que non, qne non, que non! Son, os meus brazos, vencello... ¡Seu van é feixe de sons!

Conto sinxelo Laídos de huapango, atruxos de alalá... ...................... Il era un mozo louro, neto de Breogán; barudo e forte peito atanado do mar. ...................... Ela souril "prietita": ár de danzón no van, Co mel do "ese" nos beizos e ollar de siñardás. ...................... Laídos de huapango, atruxos de alalá... ...................... Da antiga verde terra á nova terra irmá, o mozo manneiro veu para namorar. ..................... Sangal dicir galego, alamio tropical. Laídos de huapango, atruxos de alalá... ..................... Cinguidos co impeitizo da fita azul do mar, a "prietita" e o mozo houberon de casar. ..................... Laídos de huapango, atruxos de alalá... ..................... "Escuincla" de canela, de churrusqueiro ollar, e un louro picariño foron benzón do lar. ...................... Sangal dicir galego, alamio tropical... Laídos de huapango, atruxos de alalá.

Xarabe tapatío Aleluias de Nova Galicia Xalisco, Guadalaxara: - Nenas de fermosa cara. A "Pérola do Oucidente": - Nenas de ollar verdecente, (milleiros de Melibeas - con feifizos de sereas). Terra de enxoitas valgadas - de irtas ágaves inzadas, (xurden, feras, das terreos - para acoitelar aos Ceos). Agaves de seiva ardente - nai do "tequila". Augardente de moi esgrevia liñaxe - que ao sangue lle dá carraxe. Compre, pra o beberricare - limón e sal lle botare, e, gorenta que gorenta - canta quen co ele se quenta. O "xarabe tapatio", - ledo coma un rechouchío, é unha danza rebuldeira - parenta da muiñeira. E nun baileo, bailado - e, cas pes, repínicado as pernas das rapaciñas - fan rendas de camariñas. Logo, xionllo no taboado, - o compañeiro arrufado ralba, co pe, a linda testa - pra lle pór o ramo á festa, e, do van avencellados, - afástanse, namorados. Tapatíos, tapatías, - reloncan ás retesías... O sangue férvelle á xente, - ¡coitado de quen a emente! Súpeto, estoupa a pistola, - pois seica se "armóu a bola". Desfeita pola liorta - esvaise, a festa, na porta... Só fica un home tendido, - novo herói para un "corrido". E istas son bariles leendas, - de: "¡Ai, Xalisco, non te fendas"!

Hai sede na Nova Galicia... Sede nos ermos outeiros e nas poeirentas chairas, nos arpados nopaleiros, sede nas enxoitas airas. Nas lagúas enlamadas de arneiro xabre cinguidas. Sede nas irtas valgadas. Sede nas terras íspidas. Sede nas mortas aldeias, nas congostras, nos carreiros e nas queimantes areias dos escoados regueiros. Nas árbores desfolladas que erguen, en mudo queixume, súas ponlas estordegadas, fogueiras a arder sen lume. Sede o coiote ouveante, sede a cobra pezoñenta de axóuxere alporizante e sede a iguana cincenta. Os carneiros tosquiados, o armentío famento, os pegureiros coitados... Sede, ¡universal tormento!: Da teixa, enrugada terra, do azur, de cote a brilar, do vento ardente que berra, da natureza a esligar! Os remuiños inxentes -como brasfemias ou pregos-, cara os ceios incrementes ruben, nun pulo, dos regos. Sede en min nunca amatada, sede en min xamáis dormida, da verde Terra arelada, a das choivas benquerida.

Xacarandá A esta terra da Infinda primadeira a nova primadeira vai chegar e a xacaranda teima en estoupar, foguete malva, na mañán marceira. Das súas ponlas pendura, churrusqueira, axóuxeres azúes, a vibrar nun ourente tanguido que enche o ár e espalla o seu engano feiticeira. Orvallada de frores no chan deita, a choiva malva-azul o parque enfeita... E, verde muiñeira polo vran, peneira o ardente sol, coas súas folliñas da bris arrandeadas, e as herbiñas recadan, a bulir, a lús no chan.

Rumba Quencéu o azur bongó no lume do solpor e a maraca da lua ceibóu os runxe-runxe das estrelas. Antre o xurdir das sombras rítmica sombra viva, baila a preta. Preta, preta de arrecendo bravo, preta, ¡ouh preta!, teu corpo é todo berro a chamar polo macho. Pauciños, diapasón a regular o canto dos desexos; as maracas, esporas para o poldro do sexo; o bongó, termómetro a marcar febre de cíos, rube a corente gräus, ¡xa está bó! Preta, preta de arrecendo bravo, preta, ¡ouh preta!, teu corpo é todo berro a chamar polo macho. Teu van é o centro do mundo; teu embigo dictador dos pauciños, as maracas e o bongó; ollos a chiscar de bulra os amerodos dos peitos; o abalar das túas illargas é terremoto dos sensos; as túas combas emiten ondas de sensualidade que, no receptor das sens, con forte chamada baten. ¡Ouh preta!, preta de arrecendo bravo, tremen as túas conxas, élitros que chaman ao mouro macho; as túas pernas interrogan o sentir do namorado; é o botón do ten embigo volvoreta buligando. Femia, brindas o froito do sexo dos teus cadrís na bandeixa; femia, fai o almasí dos teus ollos carambola coas estrelas. Preta, preta de arrecendo bravo, ¡ouh preta!, ¡amata o bradar do corpo que xa despertóu o macho!

Morelia En troques das camelias as orquídeas abrochan das árbores frondentes nas enrugadas tonas. O gris da canteiría, eiquí viróuse rosa. Larpeiradas de freira nos portaes de lousa. Na volta dunha rúa veise a casa da Troia... Baixo un manto soalleiro, Morelia silenzosa, é loira Compostela esquencida das choivas.

Paso por mil cumes Mañanciña límpa e crara. Gateña pola ladeira, a fungar, pra coller folgos, o autobús das "Tres Estrelas". Hai unha escada ascendente, da estrada pola direita, de enfestos cumes, que ruben nun "crescendo" que espaventa. Bañados polos caborcos, mostran os peitos de pedra onde os cadoiros que descen as frías angas peneiran, -pola moega das laxes fariña de escuma deitan-. Co seu casco -verdecente camuflaxe-, en pe de guerra, os piñeiros afincados son, da encosta, cintinelas. Como acentos circunflexos postos por riba das penas, as águias espreitantes, a estricar es azas rexas, pra arranxaren súa cazata perceben es poutas feras. Erixérganse no hourizonte, chantados polas ladeiras cal moura "Compaña Santa", arcabouzos de aciñeira. Como pitos sen galiña, espallados polas eiras a agachárense nas bouzas, van as cabanas brañegas: o teito bortel de choivas, o solo de encoira terra, tanxe o vento o birimbao das paredes nas costelas. ¡Tristes brañegos "jacales" acochadiños na serra! Dos "jacales" a tristura verdes searas aledan Sinfonía dos "Mil Cumes". A verde paisaxe enfesta é caldeirón, sinalado no pentagrama das serras. ¡Terra esgrevia e verdecente que outra verde terra lembra! Polo trallazo da estrada rube, arfante, o "Tres Estrelas". No argadelo da viaxe doba meadas de serras.

Paricutin Uruapan. Tras dos outeiros xurdéu o Paricutín, pra que os "gringos" barulleiros poidan vir matalo "esplín". En "tecnicór", un "romance" pe do "mecsicán volcano" que, pra ó turismo "dar chance", aínda bota fume este ano.

Tabachin Froresce o tabachín... súa bermella fogueira alumea o xardín -ledo roibén do abrente- ¡Quéimase a primadeira no tabachín ardente!

Manzanillo (colima) Sin pegureiros, sin neves, nin a meiga caravana, un tropical Nascimento con outeiros de esmeralda e casupas pequerrechas a gateñar polas abas. Afrodisiacos recendos do berce da vida (as vagas). A iauga fura o pelícano, mineiro de viva prata. O solpor deita no mar e seu celme de laranxa. Diante da fría cervexa (loira dona enfeitizada, no sen cabozo de vidro para sempre engaiolada, porque morre en bico enxoito si é do feitizo ceibada)... ¿Qué arela eu teño do Sputnik, do Xúpiter, nin de nada? ¡Ímola andando, ¿nonsí?, que a vida cedo remata! Xa o faro o seu ollo chisca á pantasmiña da Laika.

Atotonilco Atotonilco, febreiro, terra bermella, laranxas. As ágaves, nas encostas, están en terza parada. Van, nun ronsel poeirento, por mor de salvala ialma, pra San Xoán os pelengrins. E, pola noite, na praza, hai, nos loureiros das Indias, concello de "chachalacas".

Volta Pola ridente alborada val o tren, cara o meu lar, tanxendo unha pandeirada coa lediza de voltar.

O viaxeiro Novo Odiseo, a vida paso en xeira por mal pra cinco bocas de papoula. Miña dona, Penélope crioula, fica a tecer, de cote, a súa angueira. E vou sen inquedanza viaxeira, pois xa teño nas sens lixos de foula, co anceio de voltar, criancil troula é, pra min, ataxenta ventureira. Camiño con disfrace de estraverso, coma calquera comercial axente, a visitar galenos e farmacias. E namentras en min xermola un verso vou, por fora, a nadare coa corrente ¡e ata a rir chego do siareiro as gracias!

Florencio Delgado Gurriarán GALICIA INFINDA editorial adela digital. Galicia infinda, portada. Cantarenas. Valdeorras. Poemas mexicanos

página creada el 15-5-2000. última actualización 15-5-2000. Webmaster: adelgado@mail.ddnet.es